Steeds vaker ga ik het bos in om te wandelen in plaats van hardlopen. Ik verstil makkelijker en ik heb meer oog voor de natuur. Vandaag vond ik ook een uurtje om even het bos in te gaan. Ik fietste naar een bos in de buurt, het Paradijs. Het was vandaag inderdaad paradijselijk met de najaarszon, de felblauwe lucht, veel bos, gras, stromend water, vogels, kastanjes, beukennootjes en mooie veldbloemen….
Wat het me vooral brengt is rust in mijn hoofd en ik ervaar een diepe verbinding met mezelf en de natuur. Het helpt om om op te laden en te ontladen. Na een uurtje mindfull wandelen stapte is dus weer fris en opgeladen op de fiets. Dankbaar voor dit mooie moment van een drukke dag.
Maar het echte cadeau zat in de staart! Na een uur niemand tegen te zijn gekomen, fietste ik prompt bijna tegen twee dames op. Eén in een wit tenue (duidelijk in een zorgende functie) en een oudere dame in een hele mooie vrolijke blauwe bloemenblouse met spijkerbroek en gympen.
De dame in het hemelsblauw begroette me met zo’n enthousiasme en warmte dat ik als vanzelf afstapte. Ze vroeg me of ik haar nog kende. Voorzichtig zei ik dat ik het niet zeker wist en vroeg haar waarvan ze me dacht te kennen. Er kwam een gesprek op gang dat weinig logisch en volgbaar was. Het ging alle kanten op. Ik kan het niet eens echt na vertellen – is ook niet relevant – maar wat zo bijzonder was, was de verbinding die er toch duidelijk tussen ons was. We waren echt in contact en we werden allebei overduidelijk blij van elkaar.
Het ging helemaal niet om wat we tegen elkaar zeiden maar het contact ging eigenlijk voorbij de woorden.
Op een goed moment vond de dame in het wit het mooi geweest en maakte vriendelijk duidelijk dat ze verder wilde. Misschien deed ze het zelfs wel om mij te helpen om ook weer verder te kunnen. De dame in hemelsblauw nam het zoals het kwam en nam afscheid van me met een dikke knuffel. Ze brabbelde nog wat losse woorden en schonk me een grote glimlach die ik niet anders kon beantwoorden dan met een nog grotere glimlach terug.
Met een grote glimlachend om mijn mond type ik ook deze blog. Deze dame in hemelsblauwe dag maakte mijn dag tot een dag met een gouden randje. Waarom? De ervaring dat we zo’n kort maar zo’n mooi contact hadden voorbij woorden maakte een onuitwisbare indruk op me. Contact op hart en misschien wel zielsniveau…
Dankbaar voor deze blauwe engel op mijn hartstocht!