Dinsdagavond ging ik naar bed met een lichte misselijkheid. Een uur later werd ik flink misselijk wakker. Nog een uur later gaf ik flink over. Dit kwam totaal uit de lucht vallen. Net terug van vakantie voelde ik me fit en opgeladen. Mijn weerstand op peil door flink wat zon-vitaminen, fijne herinneringen aan de vakantie met z’n viertjes en voldoende rust.
Helemaal leeg, rillerig afgewisseld met hitte aanvallen volgde een onrustige nacht vol dromen. In de ochtend gaf mijn lijf met hoofdpijn en koorts duidelijk aan dat een dagje in bed blijven de enige optie was.
En toen begon het fijn te worden :).
Het volgende gebeurde:
Eigenlijk was ik wel blij dat ik verplicht in mijn bed moest blijven.
Eigenlijk vond ik het heerlijk om even helemaal naar binnen te keren.
Eigenlijk voelde het erg fijn zo leeg te zijn.
Eigenlijk voelde het heel fijn alleen maar voor mezelf te hoeven zorgen.
Eigenlijk voelde het heel fijn dat ik alle mailtjes, appjes en telefoontjes even kon laten voor wat ze waren.
Want EIGENLIJK verlangde ik maar één ding: stilte en leegte! Wat een geschenk die buikgriep! Ik kon geoorloofd – nadat mijn lijf zich eerst leeg had gemaakt en aangaf rust nodig te hebben – in de stilte en leegte blijven.
Ik ontving deze rust en leegte met open armen. Gedurende de twee dagen die volgden, volgden steeds meer inzichten de leegte en stilte…. Het volgende beeld tekende zich steeds helderder voor mijn ogen af:
Opgeladen en wel, overvielen de eerste twee dagen na mijn vakantie me een beetje. Wat wilden veel mensen wat van me. Zoveel vragen, zoveel mails, zoveel appjes… En wat wilde ik vooral weer veel van mijzelf. Voelde ik me verantwoordelijk voor zoveel anderen. Wilde ik ‘zorgen’ voor zoveel anderen.
Terwijl ik in mijn vakantie ook zo had gevoeld hoe het tijd is voor rust en leegte. Om me te kunnen voeden en inspiratie op te doen. Om gewoon niks te doen en te zien wat er is en komt. Om echt in verbinding te zijn met mijn dierbaren. Om contact te maken met mijn Bron en mijn EIGEN pad te kunnen bewandelen in plaats van het pad ingegeven door de behoeftes van anderen.
De eerste 2 maanden van het jaar zat ik namelijk in mijn wel bekende ‘mannelijke’ energie-modus. Creëren, manifesteren, uitreiken, tempo maken. Ontzettend veel heb ik in gang gezet, opgestart en aangezwengeld in januari en februari. Heel waardevol en met succes. En ook fijn: ik geniet ook erg van deze flow, deze manifesteer-energie. Maar het tempo was erg hoog en rust en stilte waren ver te zoeken.
Bovendien zend ik in deze staat van zijn ook blijkbaar iets uit naar anderen. Ik kreeg zoveel hulp- en adviesvragen in deze periode. En ontelbare uitnodigingen voor borrels, feestjes, workshops, presentaties, koffie-en lunchafspraken… blijkbaar werkt mijn energie in zo’n periode als een soort magneet. En nee zeggen… dat is niet mijn talent.
Kortom, het was teveel ‘buiten’ en veel te weinig ‘binnen’. Tijd voor wat meer balans en misschien juist wel wat meer van mijn ander kant: mijn vrouwelijke energie-modus, meer vanuit stilte en rust dingen laten ontstaan en ontvangen.
Dat was de realisatie al voor en tijdens de vakantie. Maar de eerste twee dagen na mijn vakantie ging het al goed mis. Het was weer allemaal ‘buiten’ wat mijn dagen vulde. Ik was me ervan bewust, het maakte me onrustig, maar liet het wel gebeuren.
Maar daar was de ‘ingreep’ van mijn buik. Die zich spontaan – totaal onverwacht – leeg maakte en daarmee een begin maakte voor nog meer leegte en tegelijkertijd zoveel helderheid bracht. Het duidelijke verlangen voor meer leegte in mijn hoofd en mijn leven. Leegte om verbonden te kunnen blijven met mijn Bron. Omdat er nog zoveel is dat gezien, gehoord en gevoeld mag worden voor een nog rijker en mooier leven.
De buikgriep maakte dat ik me geoorloofd voelde om in stilte en leegte te zijn. En daar zat ook nog een bottleneck: is het geoorloofd om regelmatig stil en leeg te zijn? Is het geoorloofd om regelmatig nee te zeggen tegen anderen en te kiezen voor je eigen stilte en leegte? Is het geoorloofd niet altijd beschikbaar te zijn?
Oei… dat is een lastige voor mij. We zijn er toch ook om de ander te helpen? Je hebt toch ook je verantwoordelijkheid te nemen? Is het geoorloofd om ook eens niks te doen? Deze overtuigingen staan me overduidelijk in de weg. Ze dienen me niet. Ik raak van mijn eigen pad af.
Helderheid en inzicht dus. Ook wat me te doen staat. Ik geef mezelf vanaf vandaag weer alle toestemming voor stilte en leegte als ik dat nodig heb. En als ik dat even anders ervaar (de overtuigingen opspelen), blaas ik deze simpelweg van me weg heb ik me voorgenomen!
Dus mijn intentie is helder: ik ga (opnieuw) meer rust en leegte creëren in mijn dagelijkse leven om mijn richting op mijn ‘hartstocht’ helder te blijven zien en open te staan voor wat komt. En vanuit daar is er – dat weet ik zeker – alle ruimte om er ook voor anderen te zijn.
Mijn buikgriepverschijnselen ebben langzaam weg uit mijn lijf. Maar in mijn hoofd en hart zijn de effecten van dit griepje stevig verankerd. Ik koester de afgelopen dagen en dank mijn lichaam voor het cadeau van leegte.
Ik wens mezelf alle liefde en leegte die ik nodig heb!
En jou ook!
Tianne
Ps. Het nummer van Stef Bos Ruimte sluit prachtig aan bij deze blog over mijn verlangen naar stilte en leegte. Ik heb dit nummer vandaag grijs gedraaid :).